Je doet maar één keer je eerste etappekoers. En met die gedachte vertrok ik samen met Kirsten, Moniek, Winanda, Silke, Hielke, Adri en Wim naar Bretagne voor de Tour de Bretagne.  De gehele koers verbleven we op Lyceum de Notre Dame in Guingamp. Een ideale uitvalsbasis, met prima kamers op de campus en ‘s ochtends een ontbijt en uitgebreid avondeten. Dit betekende dat we ons elke ochtend verplaatsten naar de startplaats van de etappes. Die verplaatsingen varieerden in lengte van 1 uur rijden tot een kleine 2 uur rijden naar de startplaats. Ondertussen werden de nummers opgespeld en wierp ieder nog eens een blik op de routekaarten. Kirsten leerde mij de codetaal voor de tapes die op de bovenbuis werd geplakt, om precies te weten wanneer de tussensprints, bergpunten etc. er aan zaten te komen.

De wind en de klimmen op de plaatselijke ronden maakten de eerste etappe zwaar en daardoor ontstonden er gaten. Een uitgedund peloton bleef bij elkaar,waarin Kirsten, Moniek en ik ook over de finish kwamen. Kirsten op een mooie 18e plaats en Moniek werd 26e plek. Ik was blij dat de eerste etappe erop zat, de kop was eraf en de meeste zenuwen lijken achteraf wat overbodig geweest.

Dag twee van de koers stond in het teken van een 12,3 kilometer lange tijdrit in Mohon. We waren ruim op tijd en hadden daardoor tijd om het parcours te verkennen. Er stond veel wind en de eerste zes kilometer waren echt de zwaarste. In deze eerste kilometers moest dan ook het verschil worden gemaakt, want het tweede gedeelde van de tijdrit was glooiend en bergaf. Ieder stapte na de finishlijn met een ander gevoel van zijn fiets af. Niemand was super tevreden: Teleurgesteld, niet diep genoeg gegaan, warm etc. Vera koedooder won met een tijd van 17’04 en wij volgden op plek 29 (Moniek), 60 (Kirsten), 65 (Winanda), 66 (Roos) en 91 (Silke).

Dag drie van de koers was, alhoewel ik op een 124e plek eindigde, misschien wel het meest leerzaam voor mijzelf. Ik maakte mij druk over de positie die ik had in het peloton, er was een valpartij voor mij, ik heb met mijn krachten gesmeten en ik dacht dat ik het niet kon. Ik heb mij laten afzakken toen ook nog eens mijn achterderailleur haperde. Dit laatste maakte ik zo groot, dat ik zelfs even dacht dat ik maar beter uit kon stappen. “Daar krijg je spijt van,” riep Wim, “blijven fietsen!”. Mijn klassement was naar de vaantjes , maar ik heb de achtervolgende groep afgewacht er daarin de etappe uitgereden. Het blijkt maar weer hoe belangrijk je mentale toestand is tijdens het koersen. Ik bespreek de koersdag met Wim en maak wat aantekeningen die ik opsla in mijn telefoon.

De laatste etappe is mij misschien wel het meeste bij gebleven. Het was een prachtige route langs de kust, waar zelfs badgasten ons stonden aan te moedigen! Door de temperatuur van boven de 30 graden en de klimmen die erin zaten was het zwaar en moesten steeds rensters lossen op de klimmen. Dit gold helaas ook voor Winanda en Silke, zij kwamen dan ook in een groep achter het peloton over de finish. Moniek en Kirsten reden attent mee in het peloton en ik heb mij vastgebeten om het peloton tot de finish te volgen. De warmte had een aanslag gepleegd op onze lichamen en we snakten naar water en een verkoelende douche.

Voor mij was het een enorm leerzaam weekend, en ik voelde mij erg verwend. De perfect geprepareerde fietsen stonden (in de schaduw) met gevulde bidons klaar, de benen werden warm gezet, de douchegelegenheid na de finish had Adri al voor ons opgezocht, de hersteldrank kreeg je aangereikt, Wim zorgde steeds voor een goede sfeer in de ploeg en zorgde op alle manieren dat wij perfect konden presteren, en we werden overal naartoe gereden. Het reilen en zeilen binnen de ploeg, ik keek mijn ogen uit en voelde me de koningin. Hopelijk ga ik het nooit vanzelfsprekend vinden.

Moniek en Kirsten hebben zich steeds goed staande gehouden in de eerste grote groep. Zij eindigden respectievelijk als 28e en 43e in het algemeen klassement. Ik, Roos als 84e, Silke 89e en Winanda als 91e. In het ploegenklassement zijn we 10e van de 22 ploegen die zijn gestart.  En ik denk dat we daar heel tevreden mee mogen zijn. Ik baalde van dag 3, maar voor de rest ben ik toch tevreden over  mijn “ontgroening”

Moe en voldaan van een succesvolle etappekoers begonnen we aan de terugrit naar Nederland. En wel zonder Kirsten, want die staat aanstaande donderdag alweer aan de start van Tour de Limousin. We wensen haar heel veel succes en zullen haar gaan volgen!!