_DX_6347Wintertriathlon Groningen 17 maart 2013 Het is koud en de organisatie van de wintertriathlon Groningen zegt goed de weersvoorspelling in de gaten te houden. Er is kans op sneeuw in het noorden en het fietsonderdeel kan geschrapt gaan worden. Dit heeft absoluut niet mijn voorkeur. Een run-skate-run zou niet echt ideaal zijn. Dubbele loopbelasting vergt meer hersteltijd, en ik moet immers over 6 dagen weer in actie komen in Twente.
En daar is een sterk deelnemersveld, dus daar wil ik goed zijn. Ik ga hard van start en zie wel waar het schip start. Ohnee, dat denk ik dus niet, want dan gaat inderdaad het schip stranden. Ik start hard en probeer een goed tempo vol te houden. Het is om de Kardinge plas modderig en glad. En ik weet dat ik moet oppassen met mijn wedstrijdschoenen, die hier niet voor gebouwd zijn. Dan de wind nog trotseren, ik neem kleinere pasjes om mijzelf als ‘lichtgewichtje’ staande te houden.  Ik had een heel protocol gemaakt voor de benodigde accesoires.  Eén muts, één haarband, één buff, drie paar handschoenen, helm, bril, armstukken, body. Dat is heel wat, en daarmee is meteen het het risico op tijdsvertraging in de wisselzone verhoogd. Armstukken moeten aan in de wisselzone, maar handschoenen zitten onder een elastiekje aan mijn stuur. Met deze handschoenen moet ik een gel nog normaal kunnen openscheuren. En dat valt enorm tegen, als ik scheef op mijn fiets hang, met de zijwind. Eetgelegenheid blijkt er voor mij enkel te zijn op de stukken voor de wind. Ik ben boos op mijn kilometerteller, het is de zoveelste wedstrijd dat hij het laat afweten. In mijn hoofd stapelen de leerpuntjes voor volgende week zich op. Mijn kop erbij houden en fietsen, volgende week is volgende week. Nu is het zaak deze voorsprong vast te houden. Mijn vingers zijn stijf van de kou, ik moet schaatsen aantrekken. Wat ontzettend moeizaam gaat dat. Eenmaal aan het schaatsen voel ik mijn benen, ik zie de nummer 2 van de mannen voorbij komen en ik haak aan. We gaan met een clubje kop over kop. Marco fluistert achter mij dat we maar rustig aan moeten doen, we hebben immers nog een wedstrijd volgende week. Hij heeft gelijk, maar toch wil ik even harder, ik heb nog over. Maar zijn wijze opmerking blijft hangen en ik zet niet meer alles op alles. Klinkt niet echt spannend, maar toch was dat het wel. Blijf nog maar overeind met schaatsen en schaats genoeg rondes. De speaker lijkt een ronde achter te lopen als mijn naam word omgeroepen. Mijn moeder geeft aan dat ik nog 2 rondes moet. Verdorie, weer een laffe finish met een ‘vertwijfeld armen omhoog gebaar’ deze keer?  Het is inderdaad niet duidelijk. Ik finish volgens de rondes van mijn moeder en schaats toch nog een extra ronde om nogmaals over de finishlijn te gaan. Maar ik ben de snelste dame! Ik heb de kwarttriathlon weer op mijn naam geschreven! Ik stap van het ijs, en plots voel ik een hele zere kont. Samen met Heleen en haar zus doen we nog een warme kop choco in de (gelukkig zachte) loungebanken. De dagen erna blijkt dat ik niet al te veel schade heb aangericht als ik vrolijk de trap op en neer ren in huis. Op naar Twente! Peter verslaan op het ijs!