Twente

Vijf dagen hersteltijd tussen twee wintertriathlons is wel heel erg kort. Vorig jaar heb ik gevoeld hoe de benen het ‘niet meer doen’ na een wintertriathlon. Drie sporten achter elkaar doen en ook nog allemaal met de benen. Niets benen in het water laten hangen en de armen het werk laten doen. Dat is er niet bij, dit is wintertriathlon. Vanaf de start is het voluit gaan. Dus is het ook geen optie om de benen te sparen tijdens het looponderdeel. Het onderdeel dat de meeste spierschade zal gaan opleveren.

Wintertriathlon en het weer. Waar je in de zomer onder een warme zon de wedstrijd kan afwerken, is daar nu geen sprake van. Het zou zelfs kunnen vriezen.  Voor vandaag is het windkracht vijf met uitschieters naar zes en een temperatuur van nul graden. Een leuke combinatie voor eind maart dat een ongeloofwaardige gevoelstemperatuur van -10 graden oplevert.  Iedereen heeft dezelfde omstandigheden en sinds wanneer is gevoel meten?

Mentaal ben ik er klaar voor. De hele week heb ik weersvoorspellingen kunnen volgen. Ik hou van deze wedstrijd in Enschede en heb vertrouwen in mijn fysieke gesteldheid.

Ik start volle bak, om mij de eerste paar honderd meter tussen de mannen te mengen in het looponderdeel. Later moet ik ze laten gaan en zoek ik een tempo voor mijzelf. Eenmaal gewisseld en op de fiets heb ik het gevoel dat ik het allemaal redelijk onder controle hebt. Ik kan mij warm houden, ik kan eten en drinken en tegelijkertijd een hoog tempo rijden. Maar dan, in de vijfde fietsronde,  is er plots dat sissende geluid van mijn achterband. Lek! Resoluut stap ik af en sta in de berm als Peter langs sjeest en roept wat er is. Hij keert om en als we beide fietsen bij elkaar zien, weten we dat we de achterwielen gaan verwisselen. Ik kan meteen weer door. Peter zou met het schaatsonderdeel immers toch verder achterin het wedstrijdveld eindigen en deze wedstrijd is geen hoofddoel voor hem. Het dichte achterwiel maakt een groot verschil vergeleken met de cosmic carbon wielen waar ik tot dan toe op gereden heb! Ik wil de tijd langs de kant goedmaken door nog even extra gas te geven op de fiets. Maar dit dichte achterwiel fietst echt strak! Ik er juist goed op bedacht dat de wind mij een zwieper zou kunnen geven bij het draaien na een bocht. Gek genoeg lijkt het juist makkelijker te rijden, alsof het dichte achterwiel als een soort extra motor mij en de fiets door de wind laat snijden. Ondertussen heb ik geen idee of ik in zicht ben voor de tegenstand. Ik focus mij op de wind, op de fiets en op het parkoers en doe mijn uiterste best dat die wisselzone zo snel mogelijk in zicht komt. En dan hoor ik ineens dat ik anderhalve minuut voorsprong heb. Dat doet mij goed! Na een snelle wissel schaats ik al een paar rondes op het ijs en dat geeft vertrouwen. Mijn tegenstand doet pogingen om dichter bij mij te komen. Maar de voorsprong pakken zij mij niet meer af als ik als eerste de finishsluis bereik.  En dan willen mijn benen niet meer staan en mijn voeten niet meer mijn lichaam dragen en sta ik nog enkel op om op dat (nu ineens wel heel) hoge podium te klimmen!

Een mooie wintertriathlon, prachtig winterweer, enthousiaste speaker, gesmeerde organisatie, en ontzettende goede support zowel binnen de wedstrijd als van buitenaf.