Amper twee weken heb ik de benodigdheden voor marathonschaatsen in huis. Een mylaps chip, snijvaste enkel- en scheenbeschermers en snijvaste handschoenen. En het vriest dat het kraakt. In Limmen weten ze dat ook en daar hebben de mensen alvast een bollenland onder water laten lopen.

Langzaam verschijnen er bij de KNSB verschillende natuurijs marathons op de kalender. Elke dag bekijk ik de kalender of er al een doorgaat in district Noord-Holland-Utrecht. En ja, voor dinsdagavond 22 januari is groen sein afgegeven voor Limmen. Zo zit ik dinsdagavond in een legertent op een strobaal mijn schaatsen aan te trekken. Het is koud, maar ik ben lekker warm. Een goede warming-up kon plaatsvinden op het smalle schaars verlichte weggetje. Natuurijs, het is anders. Totaal anders dan kunstijs. Harder, donkerder van kleur, en hier en daar kunnen scheuren zitten. Ik rij een paar rondes in, terwijl de opgetrommelde vrijwilligers nog een laatste keer vegen. Ik zie toppers als Mariska Huisman, Yvonne Spigt en nog wat indrukwekkende reclame-marathonpakken. Dat is maar buitenkant, zou Peter zeggen.

We zijn van start gegaan, en ik schrik mij een hoedje dat het meteen zo hard gaat! De bochten zijn ontzettend scherp, waardoor ik als een soort shorttrackster de bocht door ga. Maar er ligt sneeuw, dus je kunt niet te dicht langs de kanten gaan. Ik mis de slag, en kan niet meer tegen de wind in boksen. Ik vond twee meiden bij wie ik kon aanhaken. Tot plots de kopgroep ons komt inhalen. Ik doe wat ik kan, en neem nog een kopbeurt en schaats de wedstrijd uit. Met een hoop leerpunten stap ik weer in de auto naar huis. Dit was toch wel onvergetelijk, dat gemoedelijke Noord-Hollandse sfeertje, koek en sopie en alles erop en eraan. Daar had je bij moeten zijn!