ImageDrie graden Celcius, regen en harde wind. West-Friesland heet u welkom! Deze drie factoren maken dat ik er geen zin in heb. Ik had met mezelf afgesproken dat ik mijzelf op een warme wedstrijd zal trakteren na alle wintertriathlons. De is tuin omgespit, schaatsen in de Ensis-olie gezet, en de zaden zijn al ontkiemd. Je zou het niet bedenken dat ik mij nog een keer in het schaatspak zal hijsen voor een duathlon in april. We gaan bijna van start als ik om mij heen kijken en alleen maar ‘mierentietjes’ zie bij degenen die zich ook wagen aan een wedstrijdje. Laat het startschot maar komen, denk ik als ik achter een brede man toch zo dicht mogelijk bij de startlijn wil staan. Het lopen is niet zo leuk, en eigenlijk vraag ik mij af of ik echt wel met deze wedstrijd had mee willen doen. Onmiddelijk probeer ik toch mijn kop erbij te houden en de gekke gedachten die mijn hoofd zijn binnengekomen maar weer te laten gaan. Ik mag immers voor het eerst de Canyon tijdvlieg-machine testen! En hoe kun je het aerodynamische monster nou beter testen dan bij windkracht 6? Nou dan Roos, laat ze maar eens zien wat fietsen is!! De eerste meters op de fiets is het vliegen geblazen, vlieg meteen 3 man voorbij, en in de eerste bocht is er nog een slachtoffer die ik ‘verslint’. Ik lijkt zelfs nog even fanatieker te worden als ik tegenstanders voor mij in de remmen zie knijpen vóór een bocht. De gekkerts en ik wil bijna zeggen ‘rijden jonguh, hangen in die bocht, de heup naar binnen, de bocht ‘uitkijken’ en druk op de buitenpedaal’!  Ik was bezig met ‘cornering nicely ‘ (als ik het zelf zou mogen beoordelen) met het doel om zoveel mogelijk meters te pakken, snelheid te houden, tegenstanders in te halen en te vechten tegen de oh zo harde wind. Van een 5e plek was ik naar een 2e plek gefietst, maar dan komt straks toch het moment dat ik de tijdvlieg-machine weer in het parc fermee moet wegzetten en moet doorrennen naar de finish. En ja, ik kom daar aan als 2e dame!